بازیگران درخشان تاریخ سینما (۶۱): باربارا استنویک

او که در 4 سالگی یتیم شد و مدتی در یتیم خانه به سر برد، در سال 1944 به گران ترین بازیگر زن ایالات متحده تبدیل شده بود. وی چهار باز نامزد دریافت جایزۀ اسکار برای بهترین بازیگر زن شد: برای فیلم های «استلا دالاس» (1937)، «گلولۀ آتش» (1941)، «غرامت مضاعف» (1944) و «متأسفم، شماره اشتباه است» (1948). در تلویزیون، برای «نمایش باربارا استنویک» (1961)، «درۀ بزرگ» (1966) و «پرندگان خارزار» (1983) برندۀ سه جایزۀ امی شد. او برای بازی در «پرندگان خارزار» یک جایزۀ گلدن گلوب نیز به دست آورد.

او در مراسم جوایز اکادمی سال 1982، یک اسکار افتخاری و در مراسم جوایز گلدن گلوب سال 1986 نیز جایزۀ سسیل بی. دمیل را دریافت کرد. همچنین جوایز افتخاری دستاورد زندگی موسسه فیلم آمریکا (1987)، انجمن فیلم مرکز لینکلن (1986)، انجمن منتقدان فیلم لس آنجلس (1981) و اتحادیۀ بازیگران سینما (1967) نیز به او اهدا شده است. استنویک در سال 1960، ستاره ای در پیاده روی شهرت هالیوود دریافت کرد و از سوی بنیاد فیلم آمریکا در رتبۀ یازدهم بزرگ ترین ستاره های زن سینمای کلاسیک آمریکا قرار گرفت.

باربارا استنویک با نام روبی کاترین استیونس در بروکلین نیویورک، از اجدادی انگلیسی و اسکاتلندی متولد شد. او پنجمین و آخرین فرزند بایرن ای. استیونس و کاترین آن مکفی بود. والدین او از طبقۀ کارگر بودند. پدرش اهل لنسویل ماساچوست و مادرش اهل سیدنی نووا اسکاتیا بودند. زمانی که روبی چهار ساله بود، مادرش بعد از این که یک غریبۀ مست او را به سمت تراموای در حال حرکت پرتاب کرد، سقط جنین کرد و بر اثر عوارض ناشی از آن درگذشت.

دو هفته پس از مراسم تدفین، پدرش به جمع کارگران حفاری کانال پاناما پیوست و دیگر هرگز دیده نشد. روبی و برادر بزرگترش مالکوم بایرن نزد خواهر بزرگشان لورا میلدرد بزرگ شدند که در سال 1931 و در 45 سالگی، ناگهان از حملۀ قلبی درگذشت. زمانی که میلدرد وارد کارهای نمایشی شده بود، روبی و بایرن از یتیم خانه ای به یتیم خانۀ دیگر (4 خانه در سال) سپرده می شدند و روبی جوان همیشه از آنها فرار می کرد.

در سال 1916 و 1917، به همراه خواهرش به تور نمایشی رفت و برنامه های خواهرش را در پشت صحنه تمرین می کرد. تماشای فیلم های پرل وایت که ستایشش می کرد نیز در بازیگر شدن روبی مؤثر بود. در 14 سالگی، مدرسه را رها کرد و در یک فروشگاه بزرگ به کار بسته بندی پرداخت. او هیچ وقت به دبیرستان نرفت. کمی بعد به کار بایگانی در تلفن خانۀ بروکلین با دستمزد هفته ای 14 دلار پرداخت و به استقلال مالی رسید. او از هر دوی این شغل ها بیزار بود؛ هدف اصلی او این بود که وارد کار نمایش شود، هر چند خواهرش میلدرد او را از این کار منع می کرد. مدتی بعد وارد کار برش الگوی لباس در مجلۀ وُگ شد، اما به خاطر شکایت های مشتریان از کارهای او، از آنجا اخراج شد. شغل بعدی او تایپ در شرکت موسیقی جروم اچ. ریمیک بود که گویا از آن لذت می برد. با این حال، آرزوی او هنوز کار نمایش بود و خواهرش سرانجام از دلسرد کردن او دست کشید.

بازیگران درخشان تاریخ سینما (۶۱): باربارا استنویک

در سال 1923، چند ماه قبل از سالروز تولد 16 سالگی اش، برای عضویت در یک گروه کر برای استرند روف، کلوب شبانه ای در تئاتر استرند واقع در میدان تایمز، امتحان داد. چند ماه بعد، در فصل های 1922 و 1923 «جُنگ نمایشی زیگفلد» در تئاتر نیو آمستردام به رقص پرداخت. استنویک گفته است: «من فقط می خواستم زنده بمانم، غذا بخورم و یک کت زیبا داشته باشم.» در طول چند سال بعد، او به عنوان یک همخوان در گروه کر کار می کرد که از نیمه شب تا ساعت 7 صبح به اجرا در کلوب های شبانه ای متعلق به تگزاس گوئینان می پرداختند.

بیلی لاهیف که مالک میخانه ای مشهور بود و اهالی نمایش به آنجا رفت و آمد داشتند، در سال 1926 روبی را به ویلارد مک کارگردان معرفی کرد. مک در حال انتخاب بازیگر برای اجرای نمایشنامۀ خود به نام «دام» بود و لاهیف به او پیشنهاد کرد که بهتر است نقش دختر آوازخوان را یک خوانندۀ واقعی بازی کند. مک موافقت کرد و بعد از یک تست موفق نقش به روبی رسید. او با رکس چریمن و ویلفرد لوکاس همبازی شد.

این نمایش اولین بار که به روی صحنه رفت، موفق نبود. مک برای بهتر کردن آن، تصمیم گرفت نقش روبی را توسعه دهد. «دام» در 20 اکتبر 1926 بازگشایی شد و به یکی از موفق ترین نمایش های آن فصل تبدیل شد که به مدت 9 ماه و با 197 اجرا در برادوی به روی صحنه رفت. به پیشنهاد مک یا دیوید بلاسکو، روبی با ترکیب اسم کوچک شخصیت تئاتری اش، باربارا فریچی، با نام خانوادگی بازیگر دیگری در آن نمایش، جین استنویک، نامش را به باربارا استنویک تغییر داد.

کمی بعد، استنویک با اجرای اولین نقش اول خود در «بورلسک» (1927) به یک ستارۀ برادوی تبدیل شد. او نقدهای ستایش آمیزی دریافت کرد و نمایش یک موفقیت عظیم به دست آورد. در همین زمان، باب کین برای فیلم صامت «شب های برادوی» (1926) از استنویک تست بازی در مقابل دوربین گرفت. او نقش اول را از دست داد، چون نتوانست در این تست گریه کند، اما ن

http://www.bartarinha.ir/